Kitap Kokusu..

“Yıkılmış yuvama kaldırıyorum kadehimi.
Kin, öfke dolu hayatıma.
Yalnızlığına ikimizin, Ve sana kaldırıyorum.
Yalanına bana ihanet eden dudaklarımın, Gözlerindeki ölü soğukluğuna.
Hayatın bu kadar acımasız, kaba oluşuna, Ve kurtarmamasına bizi Tanrı’nın.”24 Kadehini masaya bırakıp elinin tersiyle gözyaşlarını sildi.
“Anna Ahmatova,” diye fısıldadı. “Sanırım bu şiiri ikimiz için yazmış.” Durmuştum, akıntısını kesen bir nehir, rüzgârı dinen bir tepe gibi. Anna Ahmatova’nın satırlarının bizim kaderimizde bir yer etmesine saygı duymuştum. Satırlar da yazgı gibi tesadüf değildi. Birtakım insanların yaşamlarına adanmıştı.
Tıpkı Anna’nın bizim yazgımızı gördüğü gibi.
Bilmiyorum, yaşamakta mısın öldün mü?
Dünyada bir yerlerde bulabilir miyim seni?
Yoksa akşamın yaslı karanlığında, Bir ölüyü mü düşünmeli?
Melankoli- Tuba Arık

Tanrı ruhunun neşeli bölümlerini başkalarına harcarken kıyıda köşede birikmiş ne kadar acı varsa büyük bir lütuf gibi yalnızca bana sunmuştu. Bir de üstüne teşekkür bekliyordu.

Melankoli- Tuba Arık

Hiçbir şey beni kendimden memnun edemezdi şu durumda. Etrafımda kim var kim yoksa bir çöp poşetine doldurup onun da ağzını sıkıca bağlayarak dünyanın en uzak noktasına fırlatmak istiyordum.
Melankoli- Tuba Arık

“Onu iyi bir şekilde hatırlayacağım ama sana sırılsıklam âşık olacağım. Bu iklim hiç değişmeyecek. Bizim iklimimizde tek bir rüzgâr esecek ve yönlerimizi hep birbirimize çevirecek.”
Melankoli- Tuba Arık

Cehennemde çiçek açmaz Fegel, sen benim cehennemimi çiçek bahçesine çevirdin.
Melankoli- Tuba Arık