Şarkıların yazdırdıkları

Seni severken ben, ta o günden ay ile dost olmuştum. Çünkü sen yoktun o vardı.
Ağlarken o orada, gülerken o orada.

Bir gün, fazla üzgün ve umutsuzdum.
İşte bu şarkıya o gün denk geldim.
Haberin yoktu, sen dinliyordun.
Denedim, haberin yoktu. Bizim şarkımız olmuştu kendi içimde.

Ama ay hiç bizim olmadı.
Ay hep benimdi.

Yine kötü bir gün.. ben zaten hep kötü günler yaşadım kalbimde senin olduğun günlerde.
Sen hep, kalbindekine sadıkmışsın.
Meğer beni çivi çiviyi söksün diye seçmişsin.

İşte öyle bir gündü, anlamsız. Armağan etmiştin.
Ama hiç Gül'ün olmadım. Olduysam da soldurdun zaten çoktan..

O gün sana epey ağlamıştım. Sen bile kalbime o kadar basıp gitmene ağlamıştın.
Bu şarkıyı armağan etmiştin.

Ahmet abimi çok sevdiğimi bilirdin. Onun bilmediğim şarkılarını atıyordun.
Annem ve babam onun şarkılarıyla sevmiş ya birbirlerini.

Küçüktüm o zamanlar, kalbim ermemişti seversin sandım.


O yaralı ceylan yolun başında solup giden baharındı,

Ve onun baharı hiç geri gelmedi.

Sonu baştan belliydi..
O gün benden şarkı söylememi istedin, o sohbette. Bilmem kaç kişiydik. Ama benim için sadece sen ve ben vardık.
Benden bu şarkıyı söylememi istedin.
Söylemeye başladım.
Daha senin değildim ama söylerken yokluğunu hissederek söylüyordum.

Sanki günün birinde sensiz kalacağımı bilir gibi içten söylüyordum.

Sen ve bendik orada. Zaten hiç biz olamadık.
Hiç tam olarak biz olamadan ayrıldık.

Herkesin aşk şarkısı olacak değil ya, bizim de ayrılık şarkımız olmuştu.

Bu şarkıyı çok severdin. Zaten önermiştin dinle diye.
Ben de sevmiştim.
Ama senden gitmek zorunda kaldıktan sonra listemden silmiştim.
Reddediyordum seni dinleyerek şarkıyı dinlemeyi..

Aylar geçti üzerinden. Radyo dinlerken rastgeldim.
Burnum sızladı, boğazım acıdı.
Oysa şarkı hüzünlü değil.

Ama çocuk yüzün geldi aklıma.
Seni ne kadar çok isteyişim.

Ama sen senden alınan başkasıyla mutlu olma şansını, benden aldın.
Bu bir döngü.

Ben de başkasından aldım...

Arabaya binmiştik. Plan basitti.
Türbenin orada ice tea ve çekirdek yiyerek sohbet edecektik.

Arabaya biner binmez bu şarkı çaldı.
İlk duyuşumdu.

O gün ne güzel gündü.
O gün bizi parkta eski sevgilin bile görmüştü.
Akrabaların, komşuların..

Hiç çekinmiyor elimi tutuyordun.

Ve şarkıyı dinliyordum. Mutlu olmama rağmen.
Meğer senden sonrasına armağanmış.

Çok güzel şarkıların vardı senin.
Sana küstüm ama onlara hiç küsemedim çocuk adam.

Her şeyimle seninle olmaya hazır bir bendim.
Bana bu şarkıyı armağan etmiştin çocuk adam.

Yağmura yakalanıp mağaraya sığınmış, sonra çekirdeği kim daha uzağa tükürme yarışması yapmıştık.

Ben seninle çocuk gibiydim.

Yeniyordun beni.
Zaten ben sana yeniliyordum hep.
Gözlerine bakarken, muazzam saçlarına yüzüne bakarken yeniliyordum.

Sen hayatın başında, ben ununu elemiş eleğini asmış biri..


Sen beni biliyordun..
Ben de seni.

Güzel dünlerdi.

Bir savaş meydanında silahsız kalmak gibiydi sensiz kalmak o gün.Sen yoktun.


Gelince bana bunu atmıştın.
Kavgalar olmuştu o gün. Üzülmüştüm.
Hemen anlamıştın kötü olduğumu.

Hala biliyor musun, hissediyor musun kötü olduğumu?

Ya da artık iyi olamadığımı biliyor musun?

Seni severken çocuk gibiydim sarı pisim.
Sevdim, umdum. Sen gittin. Sonra geri geldin. Sarıldım.
Son kez olduğunu hissetmiştim ama sarılmıştım sanki uzun zaman yetsin diye.

Bebek kokunu alıp gittin benden.

Seni beklemek sanki hayatım boyunca yaptığım en güzel beklemek eylemiydi.

Geldin işte şu şarkıyı açtım sana.




Özellikle seçtim.

"Şehrime bir gelmeyegör her virane saray olur" kısmını.

Sarıldık. Dans ettik.
Basmadım ayağına.

Ayağına basıp, pardon erken oldu demek vardı da korktum gitmenden

Basmadım ama gittin.

Benim de buna aklım basmadı işte.

Günlerce bunu dinleyip seni özlemiştim sarı pisim.

Sonra sana senin sevdiğin köprüyü çekip attım.

Ve arkada çalan bu şarkıydı.
Farkında olmadan..

Şaşırmıştın.
Bununla sen de hüzünleniyordun.

Yalnızca aynı şarkıda hüzünlendik diye bile olsa, bana yine gelmen sarılman gerekmez mi demiştim..

Hayatın garip bir tesadüfüydü.
Birbirimizi suçlayarak aynı şarkıyı dinlemiştik.

Ama ben, seni düşünerek hüzünlendiğim şarkıyı sonra remix dinleyerek oynamasını da bildim!


Sevene kollar, sevmeyene yollar açık demiştim..

Kabullenmiştim, vazgeçmiştim senden.

Sınıfta kimse yoktu.
Sadece yakın arkadaşım Nur.
Söylemeye başladım.
İçeri girmeye başlamışlar fark etmemişim.
Seni çağırmışlar, fark etmemişim.

Sonra Nur bana dokundu, seni gördüm onca insan içinde.
Algıda seçicilik mi dersin, aşk mı bilemem.

O mavi gözlerine bakarak vazgeçtim dedim yine.

Onca zaman sonra karşılaştık yine.
Ben hep senden uzağa gittim.

O an yardıma ihtiyacım oldu, sen gelmeye davranmıştın başkasına seslendim.

Başka bir gün seçenek olmadı.
Gelip yardım ettin.

Bakmadım mavilerine baksam vazgeçemezdim ki yine.

Ama vazgeçtim.

Ben senden de, beni hakkıyla sevmeyenlerden de vazgeçtim...

Hayat bundan sonra benim için bundan ibaret olacak.

Kalbimde onlarca yarım kalmış hikaye..

O hikaye üzerine sanki parça parça kumaşa kendini yamayarak hayatıma dahil olmaya çalışan bir "O"

Herkes aşık olacak değil ya.
Sadece severek sürecek hayatım.

Hani her insanın şarkısı olur ya. Benim kalan ömrümün şarkısı bu. Mabel Matiz yazarken elbette birinin bu şarkıyı böyle benimseyeceğini bilemezdi.

Bu şarkıdan ne bir eksik ne de fazlası ömrüm.

Aynaya bakıp kendime baktığım zaman düşündüklerimi şarkıya dökmüşler..

Şu an yazıyor olmam bile gereksiz.

Seni, herkes yere bakan yürek yakan biliyor.

Yere bakar mısın bilmem ama yüreğimi yaktığın kesin..

Ben, kendimi sana inandırmak istedim. Yine, yeniden denedim.
Bazı şeylerde masumdun belki ama..

Sen değerleri ve diğerlerini ayıramayan,
Ve dahi ayırmak bile istemeyen birisin.
Sen sana herkes ilgi duysun isteyen, kalbi geniş, sevemeyen ve ne ait olmayı ne de sahiplenmeyi bilen birisin.


Ben seni değiştiremem ki.
Sen, ben aldatıldım dediğinde senin de başkalarıyla mutlu olma ihtimalini çalmışlar dedim...

Ben bu ihtimali yaratacak kadar güçlü müyüm bilmiyordum ki.

Kalbime sadece, sana karşı bir zaaf düştü.
Ama bu his yabancı bana.

Kalmamalı bende.
Seninle birlikte gitmeli o da.

Sen zaten hiç gelmedin ki.

Ben, seninle aynı cehennemi yaşamış ve sonra seninle beraber yeni bir dünyayı kurmak istemiş, sen seviyorsun diye saçlarını şarap kızılına boyamış kadın.

Sen, baharı vaat edip, bütün mevsimlerimi, renklerimi benden çalan, ilgisizliği ve sevgisizliğiyle o şarkıdaki gibi nilüfer açtıran ve koca bir nilüfer bahçesi veren adam.

Uktem oldun. Güvenemedikçe kaçtım senden. Ne zaman teslim oldum, ne güven verebildin ne sevebildin. Sen sadece anı yaşadın benimle.


Ama ben, senin beni seven ve başkaları tarafından elinden alınan mutluluğu sana geri verebilen kadın olmak istedim.

Gözünün içine baktım ben. Kalbim eridi sesini duyunca bile.

Bazen, ağız dolusu saydım sana. Öfkem vardı sevgim kadar.

Ama bilmezsin ki susan kadın vazgeçmiş kadındır.
Zamanında sustum ve gittim.

Ama, deli bir şairin dediği gibi "Aklın zamansız sildikleri, yürekte amansız dirilir."

Ben, bu ilgisiz ve sevgisiz kalış hikâyesini daha önce gördüm yaşadım. Buna rağmen, celladına aşık biri gibiyim..

Sen bensin.. çünkü ben de senin gibiydim. Sonra seni gördüm. Belki de kendim gibi ideal benliğine gitmek için çabalatabilirim dedim.

Doğru erkek değil, güvenemiyorum ama belki değişebilir o da benim gibi. Ki ben hâlâ değişmeye çalışıyorum.

Birbirimizin deliklerini tamamlardık. Çünkü ilişkiler insanlarda delikler açar. O gelir kalbimdekini kapatır, ben gider onun ruhundakini.

Yama yapmak istedim. Yama olsun istedim. Sarmak, sarılmak istedim.

Ben beraber iyileşmek istedim.

Oysa varlığımı zorla ruhuna nakşetmeye çalışırken daha çok yaralanıyorum.


Yâr'lanamıyorum.